... over huilen

Je weet het al bijna 3 jaar.

Bijna 3 jaar kun je je voorbereiden.

Maar dat doe je niet.

Niet omdat je niet zou kunnen, maar omdat je het niet wilt.

Je wilt niet denken aan het moment dat een geliefde er niet meer is.

Punt.

Maar hoe je ook probeert, hoe je ook hoopt en bid en smeekt; de tijd gaat gewoon door en het moment komt dichter en dichter bij.

Tot het moment komt dat je "moet".

Het moment dat de medische wetenschap zegt: "Wij kunnen niet meer verder. Wij weten het niet meer.", is voor jou het moment dat je pas echt gaat beseffen dat het einde nabij is.

"Enkele weken tot maanden"-nabij.

En nog wil je het niet.

Je hebt het er soms over. Bespreekt kort, want fokking moeilijk, een paar zaken.

Schrijft snel wat op en zoekt even iets uit.

Het is niet veel want: nog even niet.

Doe ik wel iets later.

En dan, even plotseling als een bliksemschicht, is het moment daar.

En dan komen er heel veel momenten waarop je beslissingen moet nemen en keuzes moet maken.

Je weet van te voren al dat niet iedereen het met die beslissingen en keuzes eens zal zijn, maar je maakt ze omdat je dat zelf wilt, of omdat diegene dat graag had gewild.

Het zijn jouw keuzes en die van jou alleen. En een ieder die daar iets over te klagen heeft, kan dat beter voor zichzelf houden. Niemand heeft er iets over te zeggen behalve jijzelf.

En er is niemand die je een uitleg of excuses verschuldigd bent.

Voor ons waren de keuzen snel gemaakt. Precies zoals het had moeten zijn.

Zoals jij het gewild had.

En niet anders.

-----

En je wilt huilen. Voor jezelf.

Maar het gebeurd niet.

Jezelf dwingen gaat niet. Moet ook niet nodig zijn en het slaat nergens op.

Maar waarom huil ik dan niet?

Tuurlijk, af en toe zijn er tranen, maar echt huilen? Nee.

En toen dacht ik aan wat X. zei. Dat het zware al geweest is.

Ook besef ik dat we al bijna 3 jaar rouwen. 

Er is al gehuild.

Het gemis is er niets minder om. De woede om het verlies niet milder.

De zorgen om wat komen gaat/kan niet kleiner.

Het huilen is niet weg. Het is verdeeld.

Verdeeld over langere tijd van verdriet en moeilijke momenten.

----

Wat hebben we ook veel gelachen, deze 11 dagen.

Alle mooie, grappige, fijne herinneringen. 

Dat zal nooit verdwijnen. Dat wordt niet vergeten.

Lachen.

Je was er zo goed in om het op te wekken. 

En dat ben je nog steeds. In ons hart en in ons hoofd.

----

boven molens, boven dijken

boven zee en boven bos

zal jij nu naar ons kijken?

boven alles, boven borgen
boven mens en boven dier

maak jij je nu ook zorgen?

boven alles, boven allen

maar bovenal, boven ons

je bent ons dan wel ontvallen

Maar jouw ziel, jouw zijn en daden
die blijven mooi hier.