...over 2014

Het gebeurd.
Mensen krijgen een meningsverschil.
Dat meningsverschil gaat, meestal over iets kleins of onzinnigs of ontstaat door een communicatiefoutje.
Vaak is er geen enkele vorm van opzet in het spel.
Ook is het nooit de bedoeling geweest de ander(en) te kwetsen, beïnvloeden, onderdrukken, buiten te sluiten of op een andere manier onrecht aan te doen.

Het gaat van kwaad naar erger.
Er wordt onderling geschreeuwd en geroepen. Vaak wordt dit dan verwart met 'praten'.
Er worden dingen gezegd die, of niet kloppen of het echte verhaal uit z'n verband trekken.
Zaken die niets met de oorspronkelijke kwestie te maken hebben, worden van alle kanten in de strijd gegooid.
Beschuldigingen vliegen over en weer.

Dan komt het moment dat één van beide partijen (of, wat ook voorkomt: alle partijen) besluit dat het genoeg is geweest.
De strijd is gestreden. De wapens worden neer gelegd.
De oorlog bereikt z'n dieptepunt.
Er wordt niet meer gepraat. Helemaal niet meer.

Af en toe wordt er een poging tot heropening van de gesprekken gedaan.
Veelal tevergeefs.

Dan begint het roddelen.
Er wordt gesproken over elkaar in plaats van met elkaar.
Anderen worden tussen de strijdende partijen getrokken. Er wordt zelfs vaak verwacht dat er gekozen wordt tussen de partijen.
En dat gebeurd. Bewust of niet, die partij waar je het meeste mee te maken hebt is, vaak, de goodguy.
Die ander? Die doet niets goed.

Dit duurt voort. Voor hoelang?
Niemand die het weet.
Altijd duurt het te lang, zo'n koude oorlog.

Langzaam maar zeker ontstaan breuklijnen tussen de strijdende partijen en hun omgeving.
Er worden zijden gekozen. Vriendschappen breken en familiebanden verzwakken.
De koude oorlog op z'n hoogtepunt: er ontstaat onverschilligheid.
Het maakt de één niet meer uit of de ander ooit nog de strijd wil staken.
De ander vindt dat de tegenpartij maar als eerste moet komen want, die is immers begonnen.

******

Het is heel makkelijk om te zeggen dat je, tussen de partijen in, je jezelf niet één kant op laat sturen.
Dat jij niet mee doet met het zwart maken. De propaganda.
Maar kijk nou eens goed! Is dat wel zo?
Ben jij niet ook het slachtoffer van eenzijdige informatie? Wordt jij niet ook één kant op gedrukt/gesleept?

Er komt een moment dat je weet: Hier moet verandering in komen!
Deze situatie is voor iedereen ongezond!
Hoe dat moment ontstaat? Niet te zeggen.

Het kan een (hernieuwde) kennismaking zijn met mensen die, omdat ze niet bij jouw kamp zijn, wel bij 'de ander' zullen horen. Je komt er achter dat die mensen ook gewoon mensen zijn. Sterker: Ze zijn zelfs leuk!

Een andere mogelijkheid is slecht nieuws. Er gebeuren dingen die je niemand toe wenst. Je gaat inzien dat je er niet 'kan' zijn voor die kant, want het is die 'andere'. En dat knaagt!
Gelukkig houd dat knagen weer op. Jammer is dat het overgaat in echte pijn.

De katalysator, die gebeurtenis die er voor zorgt dat de neuzen weer naar dezelfde kant gaan draaien, is meestal een gebeurtenis waarvan je niet wilt dat die gebeurt. Het is namelijk tè erg!
Er wordt, op een stille manier, een bericht gestuurd en gehoopt dat deze goed ontvangen wordt.
En dat wordt 'ie! Okay, je hoort het niet direct van de ander maar, via via bereikt dat nieuws je toch.
Dat doet je goed.
Een volgende stap: De ander stuurt bericht terug. Een boodschap waarin hoop wordt uitgesproken.
Hoop die gedeeld wordt, die wederzijds is.

******

En zo zit je, op 1 januari 2014, met tranen achter je ogen te kijken hoe 2 mannen elkaar eindelijk weer, zij het misschien wat ongemakkelijk en onwennig, aankijken, aanspreken en, meer dan je verwacht had, elkaar omhelzen.

2014... Je begint goed.